Ζουρίδα

Η Κρητική ζουρίδα (επιστ. Martes foina bunites), κουνάβι ή πετροκούναβο είναι ένα συμπαθητικό θηλαστικό, δενδρόβιο, νυχτόβιο, σαρκοφάγο και φρουτοφάγο που ζει μοναχικά (εκτός της εποχής του ζευγαρώματος) στις σχισμές των βράχων, σε κουφάλες δέντρων, σε εγκαταλελειμένες φωλιές αρπακτικών πουλιών, σε έρημες υπόγειες στοές, σε αραιά δάση, σε θαμνότοπους και σε φαράγγια.

Έχει σώμα μακρύ (έως 55 εκατοστά) με κοντά πόδια ενώ η ουρά του φτάνει τα 30 εκατοστά. Το χρώμα της Κρητικής ζουρίδας είναι μπεζ σκούρο, ενώ τα άκρα και τα ρύγχος είναι πιο σκούρα, μαυριδερά. Φέρει λευκές ταινίες στο λαιμό και έχει ρύγχος μυτερό, ξανθό με κοφτερά τριγωνικά δόντια και μουστάκια στο πάνω χείλος, αυτιά όχι πολύ μεγάλα και μάτια ζωηρά και έξυπνα. Στα πόδια έχει νύχια σουβλερά σαν της γάτας. Με αυτά σκαρφαλώνει στα δένδρα και πιάνει μικρά πουλιά που της αρέσουν.

Την τροφή του αποτελούν κυρίως λαγοί, τρωκτικά, ποντίκια και αρουραίοι, αλλά και σκουλήκια, αυγά πουλιών, φρούτα και φυσικά κότες. Όλη τη μέρα μένει κρυμμένο και την νύχτα αρχίζει τη δραστηριότητα της για αναζήτηση τροφής. Στήνει ενέδρα και επιτίθεται στα ζώα που αποτελούν τη λεία του. Πλησιάζει αθόρυβα κυρίως όταν αυτά κοιμούνται και τα πνίγει με δαγκωματιές στο λαιμό.

Το θηλυκό μετά από κυοφορία 9 μηνών, γεννά το Μάρτιο ή αρχές Απριλίου 3-4 μικρά, τα αποθέτει σε μια κοιλότητα δένδρου που γεμίζει με βρύα και τα φροντίζει πολύ. Ύστερα από λίγες εβδομάδες ακολουθούν τη μητέρα τους στις αναρριχήσεις και το κυνήγι.

Στην Κρήτη πριν από είκοσι περίπου χρόνια η γούνα της ζουρίδας είχε μεγάλη εμπορική αξία και γι' αυτό κινδύνευε ν' αφανιστεί. Σήμερα, δεν κυνηγιέται πια κι έτσι ο πληθυσμός των ζουρίδων έχει αυξηθεί πολύ. Το υποείδος της Κρητικής ζουρίδας το συναντάμε σ' ολόκληρο το νησί καθώς και στην Κάρπαθο, τις Κυκλάδες και τις Σποράδες. Στους δρόμους συχνά τις συναντάμε τη νύχτα ή κατά την ημέρα νεκρές χτυπημένες, από τα νυχτερινά αυτοκίνητα.