Αστερούσια

Ανάμεσα στον οικισμό του Τσίγκουνα και των Πλατειών Περαμάτων, στα ανατολικά όρια της κοινότητας Αντισκαρίου, σχηματίζονται αρκετές παραλίες. Μια από τις πλέον άγνωστες είναι η κρυφή παραλία του Αλατσοχάρακα, λίγα μόλις μέτρα νότια και ανατολικά από το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ονουφρίου. Ο ναός υπήρξε παλαιότερα μικρό μοναστήρι, του οποίου οι μοναχοί κατάφερναν να συντηρούνται από τις πηγές της περιοχής που, αν και μικρές, ανέβλυζαν αρκετό νερό για να στηρίξουν μια λιτή ζωή. Οι ίδιες πηγές εξακολουθούν και σήμερα να υφίστανται, εξυπηρετώντας μικρές καλλιέργειες, όπως μαρτυρούν τα λιβάδια πάνω από την παραλία και οι παλιές στέρνες που άλλοτε γέμιζαν με το νερό τους.

Η πρόσβαση στην παραλία από ξηράς είναι σχετικά εύκολη μέχρι ένα σημείο, καθώς οδηγεί εκεί ένας χωματόδρομος και μονοπάτι που καταλήγει στο δυτικό της άκρο. Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν: τα τελευταία 4-5 μέτρα απαιτούν μεγάλη προσοχή και κάποιες βασικές αναρριχητικές ικανότητες, καθιστώντας την κάθοδο απαιτητική. Για τον λόγο αυτό, η παραλία είναι προσβάσιμη κυρίως από τη θάλασσα, και συνήθως ανακαλύπτεται τυχαία από περιηγητές που ταξιδεύουν με σκάφος.

Η παραλία απλώνεται μπροστά από εντυπωσιακούς ασβεστολιθικούς σχηματισμούς, ύψους περίπου 10 μέτρων, οι οποίοι έχουν πάρει μοναδικά, σχεδόν γλυπτικά σχήματα. Οι πλακώδεις αυτοί βράχοι συγκρατούν τα σαθρά εδάφη που βρίσκονται ψηλότερα, ενώ σε αρκετά σημεία τους σχηματίζονται μικρές σπηλιές που προσφέρουν φυσική σκιά, καθιστώντας την ομπρέλα περιττή. Κατά μήκος της ακτής, διάσπαρτοι βράχοι δημιουργούν μικρές κρυψώνες, προσδίδοντας στην παραλία έναν απομονωμένο και μυστικιστικό χαρακτήρα.

Η άμμος της παραλίας είναι εξαιρετικά αφράτη και σκουρόχρωμη, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που συναντάται και μέσα στη θάλασσα, προσφέροντας έναν ξεχωριστό χρωματικό τόνο στα νερά και αίσθηση στα πόδια.

Στο δυτικότερο άκρο της παραλίας δεσπόζει ένας υπόλευκος βράχος, ο οποίος από απόσταση φαίνεται ενωμένος με τη στεριά, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μικρό νησάκι. Αυτός είναι ο Αλατσοχάρακας, που δίνει και το όνομά του στην παραλία. Λίγο πριν από αυτό το σημείο, πάνω από την ακτή, διακρίνεται μια μικρή ρεματιά γεμάτη καλάμια, ένα φυσικό στοιχείο που φανερώνει και πάλι την παρουσία γλυκού νερού στην περιοχή.

Ωστόσο, ένα μειονέκτημα της παραλίας είναι οι συχνοί δυτικοί άνεμοι που πνέουν συχνά το καλοκαίρι, δημιουργώντας κύματα που θολώνουν τα κρυστάλλινα νερά και ενίοτε συνοδεύονται από την εμφάνιση μικρών φουσκαλών άγνωστης προέλευσης. Αν όμως τύχει να τη συναντήσετε σε μια ήρεμη μέρα, χωρίς ανέμους και κύμα, το τοπίο μεταμορφώνεται σε ένα πραγματικό όνειρο.