Η Ιεράπετρα δεν είχε οχυρωθεί από τους Βυζαντινούς ή τους Ενετούς. Αντίθετα, οι πρώτοι που την οχύρωσαν ήταν οι Οθωμανοί, καθώς αισθάνονταν ανασφαλείς από την πίεση του τοπικού πληθυσμού. Το τείχος αυτό ήταν χαμηλό και περιέβαλε την πόλη μόνο από τη μεριά της στεριάς, το σχέδιο του οποίου διασώθηκε από τον άγγλο περιηγητή Spratt. Το τείχος άρχιζε από την προκυμαία, ανατολικά από το μουσείο της πόλης, και προχωρώντας την πλατεία Κοθρή, την πλατεία Τζαμιού και κατέληγε στην περιοχή Σαρακήνα. Το κάστρο είχε δύο πύλες, μια στη βόρεια πλευρά του, στην πλατεία του Δημαρχείου, και μια δεύτερη στη Δυτική πλευρά, στην πλατεία Τζαμιού.
Το τείχος εξωτερικά περιβαλλόταν με τάφρο γεμάτη νερό (με πλάτος 2,50μ και βάθος 1,50μ), την οποία οι ντόπιοι ονόμαζαν χεντέκι. Τα τείχη της Ιεράπετρας επισκευάστηκαν το 1823 και το 1829. Όταν το 1898 εκδιώχθηκαν οι Τούρκοι από την Κρήτη, τα τείχη γκρεμίσθηκαν, για λόγους αισθητικούς και πολιτικούς (!), επί παρουσία του Γάλλου ναυάρχου Potier. Ο ναύαρχος έδωσε το σύνθημα κατεδάφισης με μια σκαλίδα σε 1500 κατοίκους της πόλης, οι οποίοι κατέστρεψαν τα τείχη που θύμιζαν το τούρκο τύραννο. Ίχνη των τειχών υπάρχουν ακόμη κοντά στην πλατεία του Δημαρχείου.
